Niebieski i towarzystwo.

Otwarcie przyznaję, że nie znoszę różu u małych dziewczynek. Z góry zakładałam, że mając córkę kolor ten będzie u nas rzadkością, raczej w dodatkach, o ile w ogóle się pojawi. Kolor różowy bardzo lubię i sama noszę, jednakże widząc ubrane od stóp do głów w różu dziewczynki zraziłam się skutecznie, naprawdę może zemdlić od ilości różu na jednej istocie. Nie lubię też dzielenia ubrań na niebieskie i różowe, no jakże, chłopiec i nie w niebieskim? Do dziś dobrze pamiętam mego brata za młodu, gdy dzieciakami byliśmy i za nic nie ubrał czerwonego tudzież fioletowego, bo był to kolor babski. Dla mnie te kolory babskie nie są i nigdy nie będą. U Syna niebieski jest rzadkością, mamy zielenie, czerwienie, fiolety, żółcie, brązy, czarne i szarości. Staram się wyposażać Synową garderobę tak, by gościły w niej kolory różnorakie, a jako że okazało się, iż brakło w niej niebieskiego skusiliśmy się na dwupak bluz w tymże kolorze. Są też plusy takiej różnorodności kolorów. Gdyby okazało się, że następna trafi nam się córa, będzie mogła nosić większość ubrań po bracie. Kilka dni temu Tymek miał towarzystwo, odwiedziliśmy dwa miesiące młodszego kumpla. Efekt papugi działał doskonale, to co robił jeden, zaraz chciał/musiał robić drugi. Mamuśki zajęte jedzeniem ciasta nie zauważyły nawet, gdy rozegrała się walka bodajże o zabawkę, która skończyła się szarpaniną i głośnym płaczem obu zawodników. Oby więcej takich spotkań i kontaktów z innymi dziećmi, niech Syn ma okazję uczyć się dzielenia i empatii.