Kara.

Jestem absolutnie przeciwniczką bicia dzieci, jakiegokolwiek. Klaps przez pieluchę uważam za śmieszny, to po co w ogóle bić? Szarpanie, bicie po rękach, po twarzy czy też ciele jest dla mnie niedopuszczalne. Jakiekolwiek cielesne wymierzanie kary to tylko i wyłącznie słabość rodziców. Pokazanie ich bezsilności, bezradności i wyższości nad mniejszą i słabszą istotą. Gdy byłam mała byłam bita. Bita, nie oznacza, iż dostawałam cięgi pasem na gołe ciało, ale jakakolwiek forma przemocy wobec mnie czytaj dostawanie ścierką czy łapką na muchy wspominam bardzo, bardzo źle. W związku z tym, iż często trudno było rozstrzygnąć czyja to wina, gdy się kłóciliśmy lub coś zbroiliśmy razem z bratem-dostawaliśmy oboje. Do dziś pamiętam to uczucie niesprawiedliwości. Z drugiej strony nie akceptuję też bezstresowego wychowania. Uważam, że dzieci powinny słuchać się rodziców, powinny wiedzieć, kiedy robią źle. Tu chciałabym zaznaczyć, że oprócz tego, iż swoje dziecko karam i karać będę, gdy zrobi coś źle, jest ono i będzie w równej mierze nagradzane. Około roku, gdy Tymek zaczął rozumieć i w błyskawicznym tempie rozwijać się, zaczęliśmy stosować kary. Brzmi strasznie, wiem. Jak można karać tak małe dziecko? Otóż można. Brzdąc nasz bardzo szybko zrozumiał o co chodzi w zdaniu „nie wolno”, ale gdy pomimo tego i tak czasem próbował robić swoje, był wynoszony do  łóżeczka na dwie minuty. Następnie osoba, która go tam zaniosła szła do niego, mówiła, co zrobił źle, dlaczego tak robić nie wolno, wyciągała go i przytulała. Zadziwiające, że po bardzo niedługim czasie, gdy Syn znowu majstrował przy kurkach od gazu lub wyrywał gałkę od sprzętu grającego Taty wystarczyło ostrzec: chcesz iść na karę?I proceder zostawał błyskawicznie przerywany. W ciągu ostatniego miesiąca Syn na tyle wydoroślał, rozgadał się i zmądrzał, iż uznaliśmy, że łóżeczko możemy zamienić na kąt. Zasada jest ta sama, tylko kara trwa krócej, gdyż Syn w kącie wystoi góra minutę. Do kąta zanosić go nie trzeba, kieruje się tam sam, baa, czasem dosłownie, gdyż ostatnio wyrwawszy zabezpieczenie rogu od szafki, spojrzał na Tatę, spuścił wzrok i poszedł stanąć do kąta. Tak więc dwudziestomiesięczne dziecko jest w stanie bezbłędnie ocenić co robi źle. Dzieciom trzeba wyznaczać granice. Myślę, że gdy Tymek podrośnie jeszcze nieco zamontujemy tablicę magnetyczną i wklejać będziemy czarne chmurki i żółte słoneczka za złe i dobre zachowanie i będziemy wspólnie uzgadniać nagrody i kary.