synkowo

synkowo

niedziela, 27 kwietnia 2014

Siostra.

A Mamusiu, kiedy Pola się ulodzi? Słyszę z ust syna. Niedługo Tymeczku, jak będzie bardzo ciepło. Odpowiadam. Ale psecies wcolaj było ciepło, a ona nie wysła. Otfóz buzię, zobacę cy ją połknęłaś. 

To jest dla Polusi poduska! Słyszę o świcie i czuję, jak syn wyrywa mi jaśka spod głowy. 

Pojawienie się siostry w Tymkowym świecie lada moment, więc zmian w zachowaniu syna początki. Chce się przytulać, wgramolić na kolana, mówić o uczuciach. Jakby czuł, że muszę zregenerować siły, zaczął przesypiać caałe noce, bez przerwy na toaletę. O owej regeneracji mogę zapomnieć, gdyż po kilku nocach, którym towarzyszył zachwyt wyspania się, pojawiły się skurcze, które mam co noc. Przepowiadające, bolesne, które budzą i po których nie mogę długo zasnąć. I niby czas wtedy na rozmyślanie i gładzenie brzucha, lecz dnia następnego zmęczenie bierze górę. Lecz w trakcie tych nocy myślę często, jak to będzie, gdy pojawi się niemowlę, jak to wpłynie na Tymka, czy jego pozytywne nastawienie z okresu mojej ciąży znajdzie swoje odzwierciedlenie już po porodzie. I najbardziej, najbardziej ze wszystkiego nie mogę doczekać się chwili, gdy Tymek pierwszy raz zobaczy siostrę. A wszystko to przed nami niebawem!


czwartek, 24 kwietnia 2014

Już?

Święta minęły jak z bicza strzelił, leniwie, rodzinnie, ale i z nutą stresu. Pojawiły się pojedyncze skurcze, wzmożona senność i kilka innych symptomów porodu, które dały mi do myślenia i kopniaka do działania. Pakuję zatem torbę, piorę ubranka, obserwuję każdy znak, który daje mi córka. Czuję się tak niezorganizowana jak nigdy wcześniej, robię listy i próbuję się ze wszystkim uwinąć, bo pokoik trzeba skończyć, ostatnie zakupy zrobić, fryzjera zaliczyć i na sesję fotograficzną zdążyć. W międzyczasie dowiaduję się, że druga z moich przyjaciółek jest w ciąży, euforia i niedowierzanie, że wszystkie trzy urodzimy w 2014. Siedzimy zatem na kanapie, trzy ciężarne i tematom dzieciowo-wyprawkowym nie ma końca. Mam nadzieję, że to nie już i że fakt, że urodziłam syna w 35 tc., który właśnie i teraz nadchodzi, był tylko przypadkiem, a córka zechce posiedzieć w brzuchu znacznie dłużej.





środa, 16 kwietnia 2014

Ostatnie.

Kalendarz nieubłaganie wskazuje, że zostało nam nieco ponad 30 dni. W dwupaku. I tak jak nie mogłam się doczekać, jak milion razy wyobrażałam sobie moje i córki powitanie, pierwsze spojrzenia, nasz powrót do domu, tak teraz zaczęło mi być zwyczajnie żal. Żal kończącej się ciąży. I dzieje się to wszystko ze świadomością, że to ostatnie: kopniaki, spacery z brzuszkiem, Tymka rozmowy z Polą po tamtej stronie, moje długie kąpieli, które córka lubi równie mocno jak ja. To ostatnia ciąża, inna niż poprzednia, rzekłabym, że lepsza, bardziej radosna i świadomie przeżywana. I teraz, gdy Tymek znowu choruje i jesteśmy w domu, witamy wesoło poranki wygłupami w łóżku i obserwowaniem ogromnego już brzucha,chciałabym, by czas się zatrzymał i jeszcze trochę dał nacieszyć się tym stanem.




sobota, 5 kwietnia 2014

Powrót.

Powrót do świata mogących opuszczać mieszkanie, to powrót bardzo przyjemny. Wszystko cieszy bardziej, promienie słońca, śpiewające ptaki, wiosenne powietrze. No i matka wolna, rzekłabym jak ptak, mogąca nareszcie odebrać komodę dla Poli, długo wyczekiwany stolik kawowy do dużego pokoju, pobuszować po dziecięcych i wyłowić kilka perełek. Mogąca wpakować się w pociąg i pojechać do Poznania odwiedzić współlokatorki z czasów studenckich, które niedawno zostały matkami. Wita nas 32 tydzień ciąży i zaczynam coraz intensywniej myśleć o porodzie i o przywitaniu córki. Kosz wiklinowy gotowy, obszyty, cudowny! No i Tymek zdrowy, nareszcie, po czterech tygodniach wrócił do przedszkola. Niestety z płaczem i z prośbami ogromnymi, że chce zostać w domu. Mam nadzieję, że to minie i że ponownie zaaklimatyzuje się i przestawi na system przedszkolny.