Wątpliwości.

Po pierwszy zebraniu w przyszłym przedszkolu Syna naszedł mnie szereg przemyśleń i wątpliwości. Wysyłamy Tymka do przedszkola jako 2,5 latka z kilku względów: po pierwsze, by odciążyć obie Babcie; po drugie, by Syn miał towarzystwo dzieci; po trzecie, by nauczył się pracować i przebywać w grupie; po czwarte, gdyż jest niezwykle lotny, w mig zapamiętuje i na pewno wiele wyniesie pracując z paniami...I zapewne jeszcze kilka argumentów znalazłoby się na tak. Po zebraniu pojawiły się jednak u mnie i te na nie, bo zdziwienie moje było ogromne, gdy to rodzice, szczególnie chłopców zaczęli reklamować swoje pociechy w sposób następujący: Noo, nasz Julek to dopiero pokaże jak zacznie gryźć i kopać; A nasz pluć!; A nasz to będzie pewnie takie sceny urządzał przed naszym wyjściem.. I tak dalej, i tak dalej. Słuchałam i nie dowierzałam. Słuchałam i zastanawiałam się, czy dobrze robię puszczając Tymka, który nie pluje, nie bije, nie kopie i słucha się nas, do dzieci, od których tych właśnie rzeczy będzie się mógł nauczyć i które te właśnie rzeczy mogą testować na Nim. Wiem, że w przyszłości też zetknie się z negatywnymi zachowaniami dzieci, na które najwidoczniej ich rodzice nie mają wpływu albo nie chcą mieć, bo miałam wrażenie, że to co mówili, ich bawi. Ale może można ten czas jeszcze odroczyć, tyle że kosztem tych wielu pozytywów, które wymieniłam wcześniej... A tak z innej beczki, Syn nasz podjął szkołę męskości i pod pretekstem obsikania mrówek na działce odważył się po raz pierwszy wysiusiać na stojąco. Zabawa z mrówkami tak się jemu spodobała, że teraz każde drzewko i krzaczek na spacerze są jego, gdy tylko pęcherz Syna przydusi, z wielką ochotą siusia na stojąco (nie obsikując się przy tym!). Wygląda to przekomicznie w wykonaniu takiego małego szkraba!