Rodzeństwo.

To, że chcę mieć dwoje dzieci wiedziałam już od dawna. Rodzeństwo w życiu jest ważne, tak jak przyjaźń. Z bratem mym dwa lata starszym bywało różnie. W dzieciństwie albo się uwielbialiśmy albo nienawidziliśmy. Potrafiliśmy jednak bawić się razem i organizować sobie czas. Z biegiem lat, gdy dorastaliśmy konflikty nawarstwiały się. Dojrzewaliśmy. Zaczęły się damsko-męskie problemy. Czemu ona wchodzi do mojego pokoju? Czemu rozmawia z moimi kolegami? Itd.,itd... Nie da się jednak ukryć, że posiadanie starszego brata to fajna rzecz. Przetorował mi drogę. Miałam łatwiej. Od szesnastego roku życia wyjeżdżałam z przyjaciółkami pod namioty na wakacje. Ze starszymi o kilka lat kolegami. Wątpię, abym kiedykolwiek zgodziła się na coś podobnego w przypadku własnych dzieci. Z biegiem lat nasza relacja bratnio-siostrzana przeradzała się w relację dojrzałą, wiem, że możemy na siebie liczyć, choć mieszkamy szmat drogi od siebie.  Jesteśmy rodzicami chrzestnymi swoich dzieci. Jesteśmy rodzeństwem. Przyszły rok będzie dla naszej rodziny rokiem zmian. Planujemy przeprowadzkę. Wraz z wizją posiadania trzech pokoi rodzi się we mnie chęć ponownego powiększenia rodziny. Ostatnio dopadają mnie wspomnienia z okresu ciąży i wczesnych dni z życia Tymka, wygrzebałam film, na którym wraz z Mężem nagrywamy wiadomość do Syna w brzuchu. Idzie się uśmiać. I ten ze szpitala, gdy kilkudniowy Tymek ważący mniej niż trzy kilo cukru przysysa się do mojej piersi. I ten, gdy po raz pierwszy przyjechaliśmy we troje do domu. Wzruszające, piękne, niezapomniane chwile, które chciałabym przeżyć jeszcze raz.