Niejadek.

Syno mój od początku apetyt miał spory. Ależ się cieszyłam, że wszystko jemu smakuje-do czasu. Nie chwal dnia przed zachodem słońca pasuje do Synowego jedzenia jak ulał. Początkowo wszystko zaczęło się od zębów, tych paskudnych ostatnich dwóch trzonowców, co to wyjść chciały, a nie mogły. Myślałam, żeby przeczekać i zbytnio się nie martwiłam, bo wraz z brakiem apetytu Tyma męczyła biegunka i gorączka-książkowo. Myślałam, że apetyt wróci, ale owa sytuacja trwa już ponad miesiąc. Fakt, zęby wciąż nie wyszły i falami kilkudniowych męczarni dokuczają Synowi wraz z wyżej wymienionymi objawami, ależ ile można nie jeść? Musiałam nagiąć swoje zasady i:  zacząć biegać za dzieckiem, włączać bajki, czytać bajki, zagadywać, stawiać przy oknie, śpiewać, a to wszystko po to, by Synu łaskawie paszczę otworzył i zechciał COŚ zjeść. Tym czymś na pewno nie jest już zupa, ani drugie danie. Ileż nerwów traci człowiek z niejedzącym dzieckiem zdążyłam już zauważyć. Syno schudł i jedyne, czym wciąż nie gardzi to mleko i serki homogenizowane. Aaa i ostatnio, ku mej uciesze chleb z serem, chyba zostało mu we krwi po angielskich śniadankach w postaci tostów.