Nie do wiary.

Łapię się na tym, że gładzę się po brzuchu. Dziwne to, że można zarzucić nogi na wannę i pomalować paznokcie u stóp. I że nie trzeba iść w nocy do toalety. Założenie butów nie sprawia problemów, a spanie na brzuchu jest wspanialsze, niż kiedykolwiek wcześniej. Można biegać, można! I nosić ciężkie zakupy i wózek z pierwszego piętra. Nie do wiary, że 30 dni temu uciekaliśmy przed deszczem zdeterminowani, by zdążyć uwiecznić ciążowy stan. A teraz od ponad dwóch tygodni budzi mnie cudowny krzyk-krzyk głodu. Otwierają się wielkie granatowe oczy. I ciepło mi się robi na sercu.