Półmetek.

Połowa ciąży za nami. Nie było łatwo, oj nie było, ale teraz zaczynam nareszcie korzystać z uroków bycia w dwupaku. Wkraczam w 2014 z planami i nadziejami, że ten rok będzie wyjątkowy. Skreślam dni w kalendarzu, notuję, planuję. Uwielbiam mieć wszystko poukładane. Smaki ciążowe wciąż te same: tosty, najlepiej z piekarnika, z serem i ketchupem. Mogłabym je jeść co dzień. Makarony, w każdej postaci. Kawa z rana! Energia mnie rozpiera, czuję się świetnie i mam w sobie taką dawkę optymizmu, że starczyłoby i dla innych. Wydarzenia, które wcześniej by mnie złościły, załamywały czy zniechęcały, przyjmuję teraz ze spokojem i uśmiechem. Tak jak dziś, gdy to od godziny 5 na nogach dzięki Synowej pobudce, o 6.40 odśnieżałam już auto (mamy pierwszy śnieg!), by jechać do laboratorium. Z burczącym brzuchem, bo na czczo. Piętnaście minut mi zeszło, bym odśnieżyła swojego jakże wysłużonego złomka, którego Rodzice kupili mi na pierwszym roku studiów, by odpaliwszy, dowiedzieć się, że dziś to raczej nigdzie nie pojadę. Padł akumulator. Wróciłam więc do domu, by Mąż poratował mnie podwiezieniem na badania w drodze do pracy. Musiałam jednak jego auto wyprowadzić z garażu, aby on zdążył odstawić Syna do przedszkola. Zrobiłam więc to, tyle że w trakcie zgubiłam część kłódki od bramy i nie mogłam jej zamknąć. Mąż przyszedł z pomocą, szukaliśmy w śniegu, znaleźliśmy. Nie muszę dodawać, że w tej sytuacji, świeże pączki, które jadłam po powrocie już dobrze po 8 i ciepła kawa smakowały tak dobrze jak nigdy wcześniej!

20 tc.

Dzisiejszy widok z mojego okna!:)

Najpyszniejsze śniadanie wszech czasów!