Pierwszy.

Uczucia, które dziś towarzyszyły mi od rana w zasadzie trudno opisać. Duma mieszała się ze strachem, trochę żalem, niepewnością. Ściśnięty żołądek nie pozwolił nic zjeść do godzin późnoporannych, a myśli wciąż wracały do chwili, gdy Syn pomachał i poszedł. Nadszedł pierwszy dzień przedszkola. Gdybym pewnie mogła, poleciałabym jak na skrzydłach, by go odebrać, usłyszeć, że wszystko było w porządku. Nie było. Bo w szatni zastał mnie worek z mokrymi ubraniami, Syn, odpieluchowany od pięciu miesięcy, nigdy nie mający żadnych "wpadek" stanął i się zesikał. Ot tak, bez płaczu, wołania. Po prostu. Lecz gdy otworzyły się drzwi sali i podbiegła gromada zasmarkanych trzylatków, wyjących, płaczących, krzyczących, mających nadzieję, że to po nich przyszedł rodzic, a zza nich wyszedł hardo mój Syn, łzy stanęły mi w oczach. A gdy na pytanie: Jak było w przedszkolu? Odpowiedział: Fajnie! pomyślałam, że może jest nadzieja. I że może będzie dobrze. Pierwszy dzień zaliczony. Co będzie dalej, zobaczymy...