Ślub i choroba.

Pełną parą trwają ostatnie przygotowania ślubne, stąd nasza abstynencja. Suknia uszyta, buty obite w kolorze fuksji, przypinki czekają na gości. Lekka nuta podekscytowania towarzyszy mi na co dzień i szczerze nie mogę się doczekać przyszłej soboty. Pierwsze pytanie gości dotyczące Tymoteusza to: W co będzie ubrany? Odpowiedź brzmi: Nie będzie. Tzn. nie będzie go na ślubie. Ta kwestia nie podlegała żadnym negocjacjom, choć wzbudza zdziwienie. Dla mnie oczywistym było, że to nasz dzień i nie chcę go spędzić z Synem u nogi tudzież na rękach. Nie tylko z powodów praktycznych, bo suknię mam z koronki i z łatwością porwać się może, lecz także z powodów uczuciowych. To NASZ dzień, nasze chwile, moje i mojego przyszłego męża. Syn za mały jest, by zrozumieć, że w kościele się nie krzyczy, że rodzice chcą tańczyć sami, czy że babcia chce w spokoju zjeść obiad. W zestaw ubraniowy dla Syna typu „smart” oczywiście się zaopatrzyłam, bo jeśli pogoda dopisze, to nianie przyprowadzą go pod kościół tuż po ślubie, na chwilę, tylko do zdjęcia. A że kościół mamy 50 m od domu, daleko nie będą musiały iść. W ferworze przygotowań i bieganiny Syna złapała wysoka gorączka. Złapała i puścić nie chciała, trzy dni powyżej 39, apetytu brak, katar. Byłam pewna, że dwa ostatnie zęby dają się we znaki, tym bardziej zdziwiłam się, gdy w trzecim dniu Synko obudził się cały w kropki. Podejrzewam różyczkę, pomimo odbytego szczepienia, kropki są identyczne jak przy tej chorobie. Za dwie godziny mamy wizytę u lekarza, to się dowiemy, czy przypuszczenia się sprawdziły. Jakby tego było mało na dzień przed moim wieczorem panieńskim przeziębienie, które wydawało mi się niegroźne nasiliło się i pozostaje mi tylko liczyć, że do jutra się wykuruję, bo zarówno moje samopoczucie jak i wygląd pozostawiają wiele do życzenia.