Zboczenie zawodowe.

To tak już chyba jest, że z racji wykonywanych przez nas zawodów jesteśmy bardziej przeczuleni na pewnych punktach. Czyż nie jest tak, że dentysta zawsze patrzy na zęby innych, a mechanik przy okazji otwiera maski samochodów znajomych, żeby tylko zerknąć? Myśląc o Tymku jako o uczniu, zastanawia mnie kilka rzeczy. Jakim wtedy będę rodzicem? Czy sama będąc belfrem będę zadowolona z pracy innych belfrów uczących Jego języka obcego? Czy zboczenie zawodowe, które na co dzień nieodłącznie mi towarzyszy będzie wkradać się także w Jego szkolne życie? Czy widząc, że ktoś popełnia jakiś błąd, na przykład w wymowie, na punkcie której mam hopla będę w stanie zagryźć zęby i nie interweniować? Bo przecież tak łatwo nauczyć się z błędem, a tak trudno to później wykorzenić. Coraz częściej zdarza mi się mówić do Syna po angielsku, od kiedy stał się komunikatywny widzę, że reaguje i nasłuchuje. Najlepiej wychodzi nam Timothy, come here lub stop shouting, gdy nie może czegoś dostać :) Na hasło kiss całuje mnie w usta, czym rozczula Matkę swą do granic możliwości. Do pół godziny dziennie oglądamy Baby TV po angielsku, gdzie lecą głównie piosenki, do których Synko tańczy, a my z Tatą przyśpiewujemy, bo znamy je już na pamięć. Flashcards zakupione w Paperchase z myślą o „moich” 5 latkach  zostały przejęte przez Syna. Rozrzuca je, przekłada, nosi i ma przy tym radości co niemiara. Będziemy się uczyć przez zabawę. Bo im wcześniej, tym lepiej. Widzę to po swoich uczniach.