Uśmiechnięta.

Czy coś cieszy bardziej niż uśmiech dziecka? Niż wpatrzone w nas jego wdzięczne oczęta? Córka ma skończyła cztery miesiące. Każdego dnia zadziwia mnie coraz bardziej fakt, jak spokojnym i pogodnym jest dzieckiem. Czy można mieć aż tak bezproblemowe niemowlęta? Co to w wózku lubią jeździć, płaczą tylko, gdy są głodne, śpią dużo i wszędzie, niezależnie od hałasu, nie przepadają za byciem noszonym? Noce przesypiają w swym łóżku w swoim pokoju skończywszy miesięcy trzy, by rodzice owe noce mogli mieć dla siebie? Słyszałam, och, ileż to razy słyszałam, że drugie to będzie inne. Pewnie gorsze, bardziej problemowe, bo przecież dzieci nie są takie same. A skoro z pierwszym miałam taką sielankę, to z drugim już się nie powtórzy. A jednak. Pola wita dzień uśmiechem i takim też go kończy. Śmieje się dużo i często: gdy się do niej mówi, śpiewa, gdy widzi wygłupy brata, gdy wypuści pierś po skończonym posiłku. Uwielbiam, jakże uwielbiam tę jej pogodną naturę, którą zdecydowanie odziedziczyła po mamie!