Upadek.

Od dziś moje przekonanie o tym, że łóżeczko jest bezpiecznym miejscem zostaje obalone. Synko szykując się do pierwszej drzemki porannej, przewalał się w łóżeczku. Zwykle w ten sposób zasypia, pozostawiony sam, przytula się do miśków, bawi się pieluchą i po kilku minutach śpi. W tym czasie ja przygotowywałam się do pracy i nagle usłyszałam potężny huk. To dziwne, ale od razu wiedziałam, że Syn wypadł z łóżeczka! Zerwałam się do jego pokoju, szybko podniosłam go z podłogi i przytuliłam. To były sekundy, nie pamiętam nawet jak dokładnie leżał. Był przerażony, niemniej niż ja, zaniósł się płaczem, uspokajałam go i cały czas mówiłam do niego, by złapał oddech. Przestał płakać po dobrych kilku minutach, wtedy obejrzałam go dokładnie. Wielki guz rósł na czole, pokrywał go siniak. Zadzwoniłam do pediatry i pojechaliśmy na badanie. Dokładnie obejrzany, osłuchany, Tymek wyszedł z upadku obronną ręką. Nie wymiotował, nie był ospały, ładnie jadł i bawił się. Pediatra przyznała, że Tymko jest nad wiek wysoki. Dorównuje wzrostem dwulatkom. Najprawdopodobniej chciał coś sięgnąć i zbyt mocno się przechylił, ciężar ciała przeważył i dlatego Synko wypadł. Automatycznie wyjęliśmy szczebelki od łóżeczka, jednakże i to okazało się niefortunnym rozwiązaniem. Tymek ma problem z wpasowaniem się w wyjście, jedna noga czasem klinuje się obok w szczebelkach. Będziemy musieli inaczej zadbać o bezpieczeństwo łóżeczkowe, podkładać koce, czy poduszki, dopóki nie będzie bardziej świadomy. Ale co się najadłam od rana strachu, to moje.