Niedziela.

Niedziela minęła nam rodzinnie, pół-aktywnie. Teraz już doceniam nasze małe em dwa, w którym jest mi ciasno, ale tu przynajmniej Syn nie ma gdzie uciec. U Dziadków nabiegałam się dziś za nim co niemiara, przez kuchnię, salon, ogród- Synko poginał w tempie błyskawicy, a Matka biegała i biegała. Zbierała go ze schodów, na które usilnie próbował się dostać, pilnowała, by przypadkiem nie pacnął  czymś  któregoś z trzymiesięcznych Kuzynków. Uff. W końcu z ratunkiem przyszedł Tata, bym choć na chwilę mogła odetchnąć. Po wspólnym obiedzie spakowaliśmy Syna do auta i pojechaliśmy nad jezioro. I to wybór atrakcji dla Syna nie miał końca: grzebanie patykiem w piachu, oglądanie łódek, łabędzi i kaczek. Czasami próbuję sobie przypomnieć, co robiłam z czasem, gdy nie było Tymka, który organizuje mi teraz zajęcia doskonale. Czytałam? Robiłam zakupy? Trudno mi sobie to wyobrazić. Choćby jeden dzień bez Tymkowego uśmiechu. Nierealne.