Jesień.

Coraz chłodniejsze i krótsze wieczory przypominają mi, że wkrótce nadejdzie jesień. Nie jest to moja ulubiona pora roku, jednak zawsze upajam się słoneczną jesienią, z kolorowymi liśćmi i niepowtarzalnym klimatem. Oczyma wyobraźnie widzę już, jak zbieramy kasztany z Synem. Na tę jesień czekam inaczej niż zwykle, bardziej, bo im bliżej do niej, tym bliżej do naszego ślubu. Ostatnie miesiące przepełnione są myślami o nim, planowaniem, kupowaniem, decydowaniem w atmosferze radości, ale i stresu. Chcąc nie poddać się zabobonom do ślubu założę perły. Buty w kolorze fuksji czekają na swój moment. Nie mogę doczekać się włożenia obrączki, którą wybrałam. Ostatnio smsowałam z przyjaciółką, która napisała, że będzie to najpiękniejszy dzień w życiu mym. Odpisałam, że nie przebije on dnia porodu Syna naszego i jestem o tym przekonana.

Wycieczki.

Okazało się, że zakup fotelika rowerowego dla Syna był jedną z naszych lepszych decyzji. Fakt, że zamieniliśmy wersję Hamax Smiley na Hamax Siesta, gdyż Tymek notorycznie zasypia podczas wycieczek. Siesta rozkładany jest pod kątem 20 stopni, więc Syn może spokojnie kimać w trakcie jazdy. Wycieczek mamy sporo, nawet podczas kilkugodzinnych wypraw Synko nie marudzi, rzekłabym, że uwielbia jeździć w foteliku. Zaopatrzamy się w prowiant, owoce, chrupki, wodę i ruszamy. Nawet podczas trudniejszych leśnych tras Tymek jest zadowolony. Przerwy też robimy, na wybieganie się, tudzież zwiedzanie ciekawych obiektów: koparek, pociągów, karetek. Ostatnio Tymko otrzymał przyjaciela wycieczek, Pluta, którym trąbi nieustannie z wielkim zadowoleniem.

Urlop.

Przekalkulowaliśmy, że tegoroczny urlop spędzimy na miejscu. Początkowo planowaliśmy rodzinny wypad nad polskie morze, ale niepewność pogody, a zarazem wizja jednego ręcznika przy drugim na plaży, jeśli już takowa się trafi, skutecznie nas zniechęciły. Uznaliśmy, że wodę mamy dużo bliżej domu, a chodziło nam głównie o frajdę dla Syna, bo nie oszukujmy się, nie wypoczniemy z nim tak czy siak. Siedemnastomiesięczne dziecko ma niespożyte pokłady energii, czasem patrzymy z niedowierzaniem. Wypady nad jezioro są dla Tymka idealne: wyławianie kamyczków z wody tudzież błotka, chlapanie, podkradanie zabawek innym dzieciom, krótka przerwa na lunch i sen i ponownie wodne szaleństwo. Korzystamy, póki jest pogoda i póki Tata ma urlop. Za chwilę ruszy ponownie machina wrześniowa, trochę mi żal, że wakacje zbliżają się ku końcowi.  

Dziecko.

Jedna z mych uczennic z szóstej klasy, szesnastoletnia, dwa dni temu urodziła córkę. Dziś spacerowała po ulicy już bez brzucha i bez dziecka, zostawiła je w szpitalu. Uderzyło mnie to strasznie i sprawiło, że naszło mnie na przemyślenia i wspomnienia. Kiedy rodzi się instynkt macierzyński i czy może się wcale nie narodzić? Czy ta matka, która wydała na świat swoje dziecko i pozostawiła je samo będzie o nim myśleć, czy kiedyś będzie się zastanawiać kim ono jest? Czy to dziecko ma szansę wychować się w pełnej rodzinie, otrzymać miłość i wsparcie? Przykre, jak różnie toczą się nasze losy. Dla mnie narodziny mojego Syna były najpiękniejszym dniem w życiu, dla niej narodziny jej Córki pewnie jednym z najgorszych... 

Woda.

Syn nasz od urodzenia uwielbia wodę. Kąpanie się od samego początku sprawiało jemu ogromną radość, natomiast obecnie wyjście z wanny odbywa się po negocjacjach, które zwykle spełzają na niczym. Po dwudziestu kilku minutach spędzonych przez Syna w wannie, przygotowani już do akcji wyciąganie dziecka, pytamy: Wychodzimy? Na co Tymek z uśmiechem: eee yy mm (nie) i rzuca się całym ciałem do wody, wiedząc, że jeszcze trudniej będzie go wyjąć. Takich podejść robimy zwykle kilka, później jest akcja "wrzask" i na siłę wyjmuję Syna, a Tata niesie go w ręczniku do pokoju, wyciera i ubiera do spania. Co lepsze, Syn WCALE wody się nie boi. Po ostatniej wizycie na basenie, gdy piszczał z radości, rzucał się pod wodę niejednokrotnie mocząc całą głowę i szalał ile miał sił, po półtorej godzinie musiałam delikwenta zawinąć w ręcznik i siłą wynieść z basenu do przebieralni, bo nie było najmniejszych szans, by chciał wyjść stamtąd o własnych siłach. Podobnież też było dziś nad jeziorem, pomimo tylko 20 stopni w powietrzu, Syna nie dało się utrzymać na kocu, woda, która mnie się wydawała zimna, dla niego była idealna. Zamiast rekreacyjnie odpoczywać do wieczora nad brzegiem jeziora, musieliśmy wracać do domu wcześniej, w obawie, że Syn się zaziębi, bo za żadne skarby nie dało się go wyciągnąć z wody i utrzymać z dala od niej, gdy była z zasięgu jego wzroku. 

Podróż i odwiedziny.

Z Niną poznałyśmy się na studiach magisterskich i dość szybko znalazłyśmy wspólny język. Przez cały czas trwania studiów spotykałyśmy na kawach, obiadach i pogawędkach. Dwa lata minęły od skończenia naszej edukacji, a my wciąż pozostajemy w kontakcie. Gdy dowiedziałam się, że Nina przeprowadza się do Edynburga, uznałam, że to ostatni moment, by mogła poznać Syna naszego. Wpakowałam go więc dziś do auta i trochę z duszą na ramieniu przebyliśmy po raz pierwszy tylko we dwoje podróż dwugodzinną, ponad stukilometrową. Obawiałam się awantury fotelikowej, Tymek coraz częściej buntuje się przy dłuższej jeździe i wiedziałam, że jadąc sama, niewiele oprócz śpiewu mogę zdziałać. Jednak świadomie wyjechałam w godzinach jego pierwszej drzemki, bo po godzinie Syna zmogło i zasnął. Z powrotem wymęczony bieganiem, nowościami i emocjami padł, gdy ledwo odpaliłam silnik i obudził się tuż przed domem. Odwiedziny nasze przebiegły we wspaniałej atmosferze. Czułam się, jakbyśmy pojechali do rodziny. Mama Niny uraczyła nas przepyszną szarlotką i rewelacyjnymi domowymi pierogami. Tymek zrywał i zjadał borówki z krzaka, karmił ryby, biegał, oglądał żaby w stawie, bawił się autkiem od Cioci Niny, huśtał się na hamaku i miał frajdy co nie miara. Życzyłabym nam więcej dni w tak sielskiej atmosferze. 

Rowerzyści.

Trochę zainspirowana wpisem Clatite, a trochę z chęci znalezienia nowego sposobu spędzania rodzinnie czasu, zakupiliśmy zestaw rowerowy dla Syna. Poczytaliśmy, podyskutowaliśmy i nabyliśmy fotelik Hamax Smiley, który można montować do rowerów bez bagażnika. Oboje posiadamy rowery górskie MTB, więc inna opcja nie wchodziła w grę. Kask wybrał Tata, a mnie ten wybór niesamowicie się spodobał. Kask Author jest leciutki i mniemam, że wygodny, choć początkowo Syn nie chciał go włożyć na głowę, dopóki rower nie ruszył. Pierwsza wycieczka była zaskoczeniem dla Syna, był zdziwiony, ale zadowolony. Dumnie siedział z tyłu roweru Taty, ja się nie podjęłam wiezienia dziecka. Z moimi zdolnościami bycia sierotą, wolę nie ryzykować wypadku, upadku i tym podobnych. Druga natomiast wspólna wyprawa była już hitem, trwała ponad dwie godziny, w ciągu których Tymek zdrzemnął się 15 minut. Wtedy też pożałowaliśmy, że nie kupiliśmy wersji rozkładanej, bo głowa Syna latała we wszystkie strony i szkoda mi było biedaka. Być może zamienimy fotelik na ten dla śpiochów w najbliższym czasie. Takie wspólne wycieczki są wspaniałe, czekamy aż Tata wróci z pracy, jemy wspólnie obiad i hops na rowery. Do lasu, do miasta, obok stawku oglądać kaczki, na PKP zobaczyć pociąg, bocznymi drogami poobcować z naturą i nacieszyć się jeszcze ciepłym letnim powietrzem. Ba! Dziś na przykład Mamuśka powróciwszy z basenu zastała swych mężczyzn gotowych do wyjścia na rower, samych, we dwóch, a ona miała chwilę dla siebie i dzięki temu stworzyła tego posta. 

Przymierzalnia.

Jako mało dziewczynka bardzo lubiłam chodzić w butach mojej Mamy. Wyciągałam je z szafki, ustawiałam, przymierzałam. Interesowały mnie głównie buty na obcasie. Syn nasz przynajmniej raz w tygodniu też urządza sobie zabawę w przymierzanie. Jednakże jego celem stają się buty sportowe i codzienne, królują moje trampki czy górskie trepy Taty. Co mnie czasem razi u rodziców, to dziwne dzielenie zabaw na chłopięce i dziewczęce. Od chłopców wymaga się, by bawili się samochodami, broń Boże nie lalkami. Mój brat miał dwa lata, gdy ja się urodziłam. Mama pchała wózek ze mną, on miał swój z lalką. Całować wolno tylko dziewczynki, co by nie popaść w złe nawyki. Takim podziałom mówię stanowczo NIE! Syn nasz dostał zestaw do gotowania, który wciąż sprawia jemu wiele frajdy, całował się i przytulał sporo ze swoimi Kuzynami-chłopkami i bawi się lalkami, gdy ma tylko okazję takowe dopaść. Ma ubrania w  kolorze czerwonym, malinowym i fioletowym. A na bycie mężczyzną przyjdzie jeszcze czas. Na razie jest po prostu dzieckiem!

Ofiara.

Synek nasz od dłuższego czasu wręcz uwielbia pisać. Nie bronimy jemu, bo przecież im szybciej dziecko nauczy się sprawnie posługiwać długopisem, tym lepiej. Pilnujemy natomiast i uczulamy go, że pisać można tylko po kartce. A czy kartka w słowniku to nie kartka? Dziś pierwszą ofiarą Tymkowej fascynacji pisaniowej padł mój słownik, przywieziony z Paryża na pierwszym roku studiów. To trwało dosłownie kilkanaście sekund, gdy zobaczyłam uśmiech i dumę na twarzy Syna z wykonanego dzieła, zawołał mnie nawet triumfalnie, bym obejrzała. Fakt, wina matki, bo długopis dostał się w ręce Tymka bez nadzoru. Merde! ;)