Choroby, choroby.

Los nie oszczędza nas chorobowo, zdecydowanie. Pola z kaszlem okropnym, antybiotyk przyjmuje. Tymek nie lepiej. Po siódmym w roku zapaleniu oskrzeli postanowiliśmy szukać pomocy gdzieś indziej niż u naszego pediatry. Szereg prywatnych wizyt i badań sprawiły, że dowiedzieliśmy się, iż nasze dziecko było niepoprawnie leczone przez długi czas. Wykryto alergię. Alergia ta wywoływała choroby oskrzeli. Idąc dalej, po konsultacji w poradni alergologicznej zasugerowano badania na pasożyty, które z kolei są tak niemiarodajne, iż były stratą czasu i pieniędzy. Ale zrobiliśmy je kilkakrotnie. Wyszły negatywne. Lecz na podstawie obserwacji dziecka, słabego apetytu, cieni pod oczami, budzenia się w nocy, wysokiego wskaźnika IgE mieliśmy powody, by przypuszczać, iż dziecko może mieć pasożyty. Przeleczenie całej rodziny pokazało, iż przyczyną wszystkich Tymka chorób i dolegliwości były owsiki. Były i są. Bo jesteśmy po drugiej dawce leczenia, a dziecko wciąż się z nimi boryka. Zmieniliśmy dietę, odstawiliśmy cukier, przeprowadziliśmy gruntowne porządki, ale dwóch pediatrów przyznało, że to trochę jak walka z wiatrakami. Owsików nie jest się łatwo pozbyć. Ale jeśli wygramy, alergia się cofnie, dziecko zacznie lepiej jeść i spać. Nie będzie tak chorować. A dzieci przedszkolne, lubiące zabawy w kulkach, piaskownicach, powinno się odrobaczać po lecie, profilaktycznie. Pewnie gdybyśmy rok temu o tym wiedzieli, zaoszczędziłoby nam to wielu stresów i zmarnowanych dni na chorowanie, a synowi zepsutego zdrowia. 

Dwoje dzieci i ja.

Od zawsze chciałam mieć dwoje dzieci. Czuję się spełniona jako mama dwójki i jest mi coraz łatwiej, głównie dzięki dobrej organizacji. Nie da się jednak ukryć, że czasu synowi poświęcam mniej niż przed narodzinami siostry i myślę, że z każdym kolejnym dzieckiem  czasu tego ubywa. Pola rośnie, potrzebuje coraz więcej uwagi. Czasem trzeba wybrać, komu jej więcej przeznaczyć w danej chwili. Cieszy mnie trzyletnia różnica wieku między dziećmi, bo patrząc na nie, wiem, że za rok czy dwa będą się razem bawić. Dwoje dzieci to także mniej czasu dla siebie samej, jedną książkę czytam przez trzy miesiące, do czasopism kobiecych nie zajrzałam od narodzin córki. Telewizora nie włączyłam od nie pamiętam kiedy, a i na film, który często proponuje mi wieczorem mąż nie mam zwykle sił. Kawę często piję w pośpiechu, w towarzystwie dzieci. Długa kąpiel to raczej rarytas. Nie odczuwam jednak tego braku czasu dla siebie, bo jestem matką od prawie czterech lat i przywykłam, że najpierw dzieci, później ja. Zadziwiające, jak szybko wcielamy się w nowe role. Ja czuje się, jakbym od zawsze miała dwoje dzieci.

Siostra-brat.

Tego się nie spodziewałam. Że tak bardzo będą za sobą. Że Tymek pokocha siostrę bezgranicznie, a ona uwielbiać go będzie. Bo uwielbia. Niewątpliwie. I gdy tylko brat na horyzoncie się pojawia, ona się śmieje i oczy radosne widać. A on, brat starszy, opiekuńczy, Polusia moja kochana mówiący. Głaskający. Całujący. I zabawkami się dzielący! 

Pół roku.

A dziś leżeć  będziemy. I patrzeć się na siebie.  Całować.  Przytulać. I śmiać się do siebie.  I wspominać nasze powitanie. I  odbędziemy długi spacer, jak co dzień.  Tylko refleksyjny bardziej. Pół roku za nami. Wspaniałe.  Takie, jaka jest ona.  Pola. Córka moja.

O Tymku.

I nagle któregoś dnia syn mój dosięgnął do włącznika światła od toalety. Jak to się stało, że przez tak długi czas nie potrafił sam owego światła zapalić, a jednego dnia zrobił to zupełnie sam. Stało się. I tegoż samego dnia większość spodni stała się za krótka, a matkę wzięło na refleksję. Refleksja owa dotyczyła dorastającego syna, który jak się okazuje, nie tylko wzrostem skoczył w górę, ale i rozwojem. Syn owy pytać zaczyna o sprawy poważne. Czy jak Pola spadnie z tapczanu, to umarnie? Czy jak on dorośnie, to będzie taki gruby jak tata? Czy to możliwe, że Mikołaj jedzie reniferami po niebie? Pyta, dużo pyta. A prócz tego, że pyta równie dużo śpiewa. I przed snem przyznaje się do złych zachowań w przedszkolu. I opowiada. I wspomina nasze wakacje w Danii! A mnie to wszystko zachwyca, ale i przeraża. Że jakoś tak chwile to są ulotne takie, że mój mały synuś jest już chłopcem, wyrasta. Tak szybko. Zbyt szybko.

Gdy chorują.

Z drugim dzieckiem jest inaczej. Z drugim człowiek jakby odporniejszy i wyczucia  więcej ma. Z Tymkiem najzwyklejszy katar przerażał, z Polą przeżyłam dzielnie pierwszego wirusa. Biegunka, wymioty i nieustający płacz dziecka, które praktycznie na co dzień nie płacze, były straszne. Serce bolało, ręce od noszenia też. Cały dzień przy mamie. I jak dobrze, że dziecko zaszczepione. Że poradziła sobie z tym w domu, że organizm zwalczył paskudztwo, że syn nie zachorował. A ja bez paniki, ze spokojem, choć zmartwiona strasznie przetrwałam pierwszą chorobę córki.