Wakacje z Dziadkami.

Bo gdy Dziadkowie zabierają wnuki na wakacje, są to najlepsze wakacje, pełne beztroski, rozrywki, zabaw. Inne niż z rodzicami, no inne. Pięć dni nad jeziorem w słonecznej pogodzie. Piękne wakacje.

Odpocząć.

Przecież na wakacjach z dziećmi nie odpoczniesz. Słychać zewsząd. Prawda to, szczera prawda. Nie poleżysz plackiem, książki w ciszy nie poczytasz, nie zdrzemniesz się, gdy najdzie cię ochota. Nie będziesz delektować się posiłkami. Ale będziesz mieć coś w zamian. Coś, co przyniesie dużo więcej wspaniałych wspomnień i radości. Widok córki rzucającej się na głęboką wodę (dosłownie!), widok rodzeństwa kłócącego się o wykopaną przez jedno dziurę w piachu, a za chwilę ich dwojga jedzących zgodnie z jednej miski. Prawdziwe wakacje. 

Wakacje.

To już ponad pół miesiąca, jak jestem "w domu" z dwójką dzieci i śmiem twierdzić, że ktoś uciął trochę dobę. A może i ciut bardziej niż trochę. Był czerwiec, jest lipiec, a za pasem i sierpień. A później brrr! wrzesień i przyjdzie czas powrócić do pracy. Może i dlatego moje pokłady cierpliwości są takie ogromne i tak przyjemnie mija nam czas, bo wciąż żyję z tą świadomością, że to moje ostatnie chwile z Polką na macierzyńskim. Rodzinne wakacje, o ile pogoda dopisze, planujemy na sam początek września, tymczasem staramy się korzystać z "lokalnych" atrakcji. W weekend spakowałam dwójkę do auta i pojechałam prawie 200 km do przyjaciółki. Sama z dziećmi. W jedną stronę dzieci spały, w drugą już nie było tak wesoło, bo Pola otworzyła Tymkowy serek, wylizała co mogła, a resztą usmarowała pół auta, fotelik i siebie, oszczędzając tylko matkę i brata, bo dosięgnąć nie mogła. A matka w tym czasie prowadziła i obserwowała wszystko w lusterko i wesoło podśpiewywała sobie James'a Bay, myśląc: A co tam, umyje się. Macierzyństwo zmienia ludzi. Nie ma rzeczy niemożliwych, wielkie problemy stają się błahymi. Człowiek potrafi się cieszyć nawet z najmniejszych rzeczy. Staje się bardziej asertywny, nabiera odwagi. Tyle dobrego daje nam posiadanie dzieci, że aż trudno opisać!

Bez dzieci.

Gdzieś tam kiedyś, rok temu, siedząc przy kawie z przyjaciółkami i rozmawiając o zbliżającym się roku 2015 i naszych trzydziestych urodzinach pojawił się pomysł, by wyjechać. Wyjechać w ramach prezentu. A że 2015 miał być także 15 letnią rocznicą naszej przyjaźni, okazja tym bardziej wydała się wspaniała. Niewiele później miałyśmy już bilety i wynajęte paryskie mieszkanie. I nutę niedowierzania, że naprawdę polecimy, zostawiając Mężów i Dzieci. Poleciałyśmy jednak. I był to pobyt tak wspaniały, że trudno to ubrać w słowa. Zaśmiewanie się do łez przy winie do rana, rozkoszowanie paryską aurą przy zimnym piwie w restauracji, zajadanie się świeżymi bagietkami, serami i melonami,  zwiedzanie, takie jak lubimy, z odpoczywaniem na murku czy trawie, bez pośpiechu. Mało! rozmów o dzieciach. Popołudniowe kawy z croissantami i przecudnymi drzemkami na pościeli. Wspomnienia, plany, podziękowania. Tęskniłam za dziećmi. Ale nie aż tak, by nie zostać w Paryżu jeszcze kilku dni dłużej. Wróciłam zrelaksowana, szczęśliwa, pełna sił do działania. Dzieci miały się dobrze pod opieką Babci, Taty i Cioci. A nam trzem pozostaną wspomnienia życia.

13 miesięcy.

Córka ma skończyła 13 miesięcy. Ku naszemu zaskoczeniu, nadal nie chodzi, choć jest dużo drobniejsza niż na typ etapie był jej brat, a on od dawna już dreptał. Pola jest dzieckiem arcypogodnym, bardzo spokojnym. Pięknie je i śpi. Jest absolutnie przecudowną córką. 

Taki kawałek.

Przydałby się, oj przydał. Trawy kawałek. Własny nasz. I nie dom wielki, bo w mieszkaniu nam dobrze, lecz ten ziemi kawałek. Żeby poranne kawy i wieczorne wino na powietrzu pić. Żeby na dzieci patrzeć jak biegają i bawią się. Żeby ciepłe powietrze latem czuć. Marzymy, marzymy. A marząc cieszymy się, że póki co jest działka. Dziadków działka. Z basenem, piaskownicą. I wystarczy polną drogą z mieszkania naszego przejść, 15 minut i już jesteśmy. W Dziadkowym królestwie coraz bardziej urządzanym pod dzieci nasze.