Bliżej i bliżej.

Coraz bliżej roczek Poli i powoli rzucam się w wir planów i przygotowań. Ostatni czas jest dla mnie nie tylko bardzo pracowity, ale i refleksyjny, no bo jak to? Jak to się stało, że prawie minął już rok? Że córka mi wyrosła? Że chodzić zaraz sama będzie, a później biegać? Ale nie, nie uciekł mi ten rok. Łapałam garściami każdą chwilę, spojrzenie, Polkowy uśmiech. Każdy spacer był przyjemnością. Każda kąpiel zabawą. Każdy moment, gdy patrzyłam na Polę z bratem ogromną radością. Jestem spełnioną 30 letnią matką. I tak. Marzyłam kiedyś, by w tym wieku właśnie tak było.