To co ważne.

Co byście powiedziały na to, gdybyśmy wszystkie trzy zostały matkami w 2014? Powiedziała K. kilka miesięcy temu, przy kawie. Szok. Niedowierzanie. Wzruszenie. Radość. Gdzieś tam kiedyś za licealnych czasów rozprawiałyśmy, która pierwsza za mąż wyjdzie, dziecko urodzi, kim będziemy za 10 lat. Rozjechałyśmy się po Polsce i świecie, za mąż wyszłyśmy, dzieci urodziłyśmy i nawet nasze przypuszczenia częściowo się sprawdziły. Ale tego nie przewidziałyśmy. Jest Pola, jest Mateusz, za kilka/kilkanaście dni będzie Jaś. Dzieci dwatysiąceczternastego. Nasze dzieci. Przyjaciółek od czternastu lat. 

Jak to jest.

Jak to jest być mamą dziewczynki? Spotykam się z tym pytaniem już któryś raz. Sama nigdy wcześniej nie myślałam, że owe mamowanie  różnić się może w zależności od płci. A jednak różni się nieco. Dziewczynki są delikatne, wrażliwe. I jest takie dziwne wrażenie, że nam kobietom trochę bliżej do nich. A jednocześnie moja relacja z synem i uczucia, jakimi go darzę jakby się rozrosły, bo taki on opiekuńczy i czuły w stosunku do siostry, taki mały dzielny, kochany mężczyzna. 

Październik.

Październik był dobrym miesiącem.  W październiku braliśmy ślub.  Nie było tak słonecznie, jak tego roku, a niedługo po  przysiędze spadł deszcz i lało przez godzin kilka.  Czasem nie dowierzam nad upływem czasu.  Myślę o tym, gdy  przytulając się grzaliśmy swe twarze w słońcu nad jeziorem, siedząc na pomoście. To był luty.  Równie słoneczny, jak ten październik.  W motocyklowym obuwiu. Taka beztroska totalna.  O czym wtedy myśleliśmy? To zaledwie kilka lat, a zmiana w życiu wielka. Dwoje dzieci.  Inne życie.  Inny związek.  Bo dzieci go zmieniają.  Przewartościowują wszystko.  Są najważniejsze.  Trochę spychają relację mężczyzna-kobieta na drugi plan. I trzeba o nią chwilami walczyć. I pamiętać, że wciąż powinna istnieć.   Nic więc dziwnego, że komplement z ust męża, który usłyszałam tego października, uznałam za komplement życia. Jesteś najlepszą matką dla moich dzieci, jaką mogłem sobie wymarzyć.

Dziewczęce.

Pięć miesięcy skończyła córka ma. Rośnie nam ona i sukienek przybywa. Jeśli kupnie jakichkolwiek ubrań jestem w stanie się oprzeć, to na pewno nie sukienek. Uwielbiam sukienki. Ubóstwiam je też na dziewczynkach. Nieczęsto zdarza mi się zobaczyć takie, które mnie zachwycą. Zatem jeśli widzę, kupuję na zaś. Co cieszy w posiadaniu córki to wizja wyszukiwania tych wszystkich pięknych dziewczęcych dodatków, spinek i kokardek. Pierwsze gumki do włosów zagościły już w Polkowym pudełku i czekają na włosy! Prezent od cioci Z. Piękne! 

Szczęśliwość.

Dzień zaczynam od kawy. Uśmiechem, nawet po mocno niedospanej nocy. Zapach niemowlaka i małe rączki zawieszone na szyi. Ze smutkiem mówione: Będę za tobą tęsknił w ćećkolu. Ta jesień jest przepiękna. Łaskawa pogodowo. Spaceruję godzin wiele. Rozmawiam z córką. Śpiewam jej. Cieszę się każdym promieniem słońca. Szeleszczącymi liśćmi pod nogami. Jest tak pięknie i tak spokojnie. Nigdzie się nie śpieszę. Nic mnie nie goni. Delektuję się czasem z dziećmi i bronię przed powrotem do pracy. Ale jeszcze ponad dziesięć miesięcy naszej beztroski. Aż dziesięć. 

Piękne rzeczy.

Jestem wzrokowcem, to jest pewne. Tak samo jak to, że uwielbiam kupować. Idzie jesień, chłodniejszy czas. A my wciąż nie przestajemy spacerować. Wielogodzinne pobyty z córką na dworze zmusiły mnie do zakupy cieplejszego jesiennego kocyka. Kocyk uszyła mi Małgosia z Tulaków, o której już niegdyś pisałam. Mój wybór padł na zygzak w kolorze pudrowego różu, który tak lubię, a tak go wszędzie mało, w połączeniu z szarym minky. Kocyk jest cieplutki, wspaniały! Tymkowi zdecydowałam się zamówić koc do domu, syn nadal ucina sobie drzemki w ciągu dnia i to takie dwugodzinne! Dla Tymka-koc w drogę, podszyty szarą dresówką. Koc okazał się nie tylko kocem, ale także przecudną matą, na której można bawić się na całego autami! Koców przybywa i pewnie przybywać będzie, potrzebowaliśmy zatem miejsce, gdzie możemy je trzymać. Szukałam, szukałam i nareszcie znalazłam! Idealny pojemnik, który pasuje nam do wnętrza, który cieszy oko, który jest niezwykle praktyczny. 

Rozrywkowe dzieciństwo.

Swoje dzieciństwo wspominam bardzo dobrze. Gra w gumę przed blokiem, zabawy lalkami w dom i sklep z najlepszą mą wtedy koleżanką W., gra w klasy, dwa ognie, chowanego. Huśtawki, piaskownica, rower. Coroczne wakacyjne pobyty na wsi, plecenie wianków, karmienie kotków, labirynty robione w wysokiej trawie. Mogę rzec, że było beztrosko. Marzy mi się takie dzieciństwo dla moich dzieci, tyle wolności i radości. Z przerażeniem obserwuję, jak obecnie rodzice ograniczają dzieci, jak mało poświęcają im czasu, jak wiele zabijaczy czasu wprowadzają w ich życie. Pewnie trochę z nieświadomości, jak hamują dziecięcą wyobraźnię, a trochę z wygody, by dziecko samo zajęło się sobą. Moje dziecko nie dotyka naszych telefonów i laptopów, nie wie jak je włączyć, nie gra w gry i nie posługuje się samo myszką od komputera. Ogląda bajki, zawsze pod rodzicielską kontrolą i przez wyznaczony czas. Uwielbia za to przebywać na powietrzu i nawet, gdy jestem bardzo zmęczona, staram się, by z nim wyjść, by mógł pobiegać, pojeździć na rowerze, pobawić się na placu zabaw, tudzież po prostu się przejść. Chcę pozwolić moim dzieciom przewracać się, nabijać siniaki, obdzierać kolana. Chcę, choć niejeden raz serce matkę zaboli. Chcę dać moim dzieciom trochę wolności. Tymek nie chodzi ze mną za rękę. Idzie obok, czasem biegnie, ale zawsze staje, gdy proszę, by się zatrzymał. Tymek ma 3,5 roku. Od miesiąca potrafi jeździć na rowerze. Gdy przy pierwszej lekcji nauki jazdy syn wsiadł na rower i pojechał, duma moja nie znała granic. I wzruszenie. Przecież to to samo dziecko, które wczoraj leżało w bujaczku.